Tydens die Tweede Wêreldoorlog het Bell Telephone, wat die wêreld se eerste telefoonmaatskappy was wat op 9 Julie 1877 gestig is en na Alexander Graham Bell vernoem is, die Amerikaanse weermag voorsien van die "131-B2-menger", 'n innoverende kommunikasiestelsel met ongekende vermoëns.
Dit het teleprinter seine geïnkripteer deur die XOR-logiese hek te gebruik. 'N Logiese hek, wat 'n binêre sagteware-operasie is wat twee-bis patrone van gelyke lengte neem en dit waar / onwaar noem, vorm die basis van alle digitale stroombane.
Die 131-B2-menger het ook 'n kombinasie van die SIGTOT gebruik, wat 'n eenmalige band (eenmalige opnames) masjien was om teleprinter-kommunikasie te enkripteer, en SIGCUM, ook bekend as Converter M-228, wat 'n rotorsyfermasjien was wat gebruik is om teleprinterverkeer te enkripteer. Al hierdie masjiene het elektromeganiese relais tydens gebruik gebruik.
Alexander Graham Bell het later die regering ontdek en meegedeel dat die 131-B2-menger elektromagnetiese straling uitgestraal het wat op 'n afstand opgespoor, vasgelê en ontsyfer kon word, en sodoende die teks/boodskappe wat oorgedra word, herstel het. Terwyl hy deur 'n golf van skeptisisme en ongeloof ontmoet is, het Bell in die openbaar die vermoë getoon om gewone teks te versamel en te herstel van 'n kripto -sein op Varick St in Lower Manhattan. Hy het drie probleemareas geïdentifiseer: uitgestraalde seine, seine wat uitgevoer word op drade wat uit die fasiliteit kom en magnetiese velde, en het afskerming, filter en maskering as moontlike oplossings voorgestel.
Die uitkoms van Bell se onthulling was die uitvinding van 'n "131-A1", 'n aangepaste menger met afskermings- en filtervermoëns. Dit was egter te moeilik om in stand te hou en te duur om te ontplooi.
Bell het toe besef dat die eenvoudiger oplossings was om die Amerikaanse weermag aan te raai om altyd 'n omtrek van 100 voet rondom hul kommunikasiesentrum te onderhou en te beheer om geheime onderskepping van boodskappe te voorkom.
Na Bell se dood in 1951 het die CIA ontdek dat hulle gewone teks van die lyn af kan herstel met die geïnkripteer sein 'n kwartmyl weg van die 131-B2-menger. Dit het gelei tot die ontwikkeling van sein- en kraglyne filters, en tot die uitbreiding van die beheer omtrek van 100 tot 200 voet.
Ander kompromitterende veranderlikes is geïdentifiseer, soos fluktuasies in die kraglyn en akoestiese uitstralings (as die opteltoestel naby die bron was). Klankdigting, 'n logiese oplossing om akoestiese spioenasie te voorkom, het teruggekeer, aangesien dit die probleem vererger het deur weerkaatsings te verwyder en 'n skoner sein aan die blokfluit te gee.
In 1956 het die Naval Research Laboratory (NRL), 'n Amerikaanse korporatiewe navorsingslaboratorium, 'n beter menger uitgevind wat teen baie laer spannings en strome werk, en daarom was die lekkende emissies baie minder.
Hierdie toestel is gou deur die NSA goedgekeur, maar dit moes die opsie insluit om die sein wat oorgedra word, te verhoog om boodskappe op baie groter afstande aan teledrukkers te lewer.
Kort daarna het die NSA metodes, riglyne en spesifikasies begin ontwerp vir die filter, afskerming, aarding en skeiding van geleiers wat sensitiewe inligting bevat van lyne wat dit nie gedoen het nie, wat tans bekend staan as die ROOI / SWART skeiding.
In 1958 stel die NAG-1, 'n gesamentlike beleid van die Verenigde State, stralingstandaarde vir toerusting en installasies op grond van 'n beheerlimiet van 50 voet. Daarbenewens het die NAG-1 klassifikasievlakke vir byna alle TEMPEST veranderlikes uiteengesit.
In 1959 is die gesamentlike beleid deur Kanada en die Verenigde Koninkryk aanvaar. Ses organisasies, die vloot, weermag, lugmag, NSA, CIA en die staatsdepartement het die NAG-1-standaarde geïmplementeer en begin volg.
Nuwe uitdagings het egter gepaard gegaan met die verskuiwing na NAG-1.
Dit is aan die lig gebring dat die Friden Flexowriter, 'n baie algemene I/O-tikmasjien wat in die 50's en 60's gebruik is, een van die sterkste emittors was, leesbaar tot 3,200 voet in veldtoetse.
Om hierdie rede het die Amerikaanse kommunikasieveiligheidsraad (USCSB) 'n spesifieke beleid opgestel wat die oorsese gebruik van die Friden Flexowriter verbied het met die doel om geklassifiseerde inligting oor te dra en die gebruik daarvan slegs op Amerikaanse grond toegelaat het met 'n aanvullende veiligheidsomtrek van 400 voet.
Vervolgens het die NSA soortgelyke probleme gevind met die bekendstelling van katodestraalbuis (CRT) skerms, wat ook sterk elektromagnetiese emittors was.
Bowenal het kragtiger rekenaars ontstaan wat eksponensieel meer intelligensiedata kon stoor en oordra, wat die TEMPEST paradigma verskuif het om bloot die nodige voorkomende maatreëls aan te beveel om dit af te dwing, en sodoende nakoming onder die weermag te verseker, wat weer die veiligheid van sensitiewe inligting sou verbeter.
Terselfdertyd het die probleem van akoestiese spioenasie meer algemeen geword. Meer as 900 mikrofone is ontdek in Amerikaanse basisse, kampe of garnisoene oorsee, die meeste agter die ystergordyn. Die Verenigde State het gereageer deur kamer-binne-'n-kamer-omhulsels of eenhede te bou wat hul elektroniese uitstralings ten volle beskerm het. Hulle is op kritieke plekke geïnstalleer, soos die ambassade in Moskou, waar daar twee was, een vir gebruik van die staatsdepartement en 'n ander vir militêre attachés ('n militêre kenner wat verbonde is aan 'n diplomatieke missie).
Die TEMPEST standaarde het in die 1970's en daarna voortgegaan om te ontwikkel, nuwer toetsmetodes het na vore gekom en meer genuanseerde riglyne is opgestel.
