Wat is die potloodhardheidstoets?

Die potloodhardheidstoets, ook bekend as die Wolff-Wilborn-toets, gebruik die wisselende hardheidswaardes van grafietpotlode om die hardheid van 'n laag te evalueer. Dit is 'n eenvoudige, maar hoogs effektiewe metode om die hardheid van 'n materiaal se oppervlak te bepaal. Deur potlode in die monster te druk, word die laaghardheid geïdentifiseer deur die spoor wat gegenereer word. Hierdie toets word wyd gebruik in verskeie industrieë, van elektronika tot motorvervaardiging, as gevolg van die gebruiksgemak en koste-effektiwiteit.

Hoe die potloodhardheidstoets werk

Die potloodhardheidstoets behels die gebruik van potlode wat van 9H (die hardste) tot 9B (die sagste) gegradeer is, met die hardheidskaal wat bepaal word deur die hoeveelheid klei teenoor grafiet in die potloodkern. Die prosedure behels gewoonlik om die potlood in 'n hoek van 45 grade op die toetsoppervlak te hou en 'n konsekwente krag toe te pas. As die potlood 'n merk laat, is die oppervlak nie so hard soos die potlood nie. Deur hierdie proses met verskillende potlode te herhaal, kan u die presiese hardheid van die materiaaloppervlak bepaal.

Gradering van hardheid: numeriese en HB grafietskale

Daar is twee skale om die hardheid van 'n potlood se grafietkern te gradeer. Die eerste is 'n numeriese skaal; Hoe hoër die getal, hoe harder is die merkkern. Namate die kern sagter word in die onderste getalle, laat dit meer grafiet op die materiaal en 'n donkerder punt. Die tweede skaal is die HB-grafietskaal; die "H" verteenwoordig die hardheid, terwyl die "B" swartheid aandui. Om hierdie skale te verstaan, is van kardinale belang om die regte potlode vir u toetsbehoeftes te kies.

Standaard toetsmetode vir filmhardheid deur potloodtoets

Die ASTM D3363 is 'n gestandaardiseerde toetsmetode wat ontwerp is om die hardheid van 'n laag te evalueer deur die gebruik van potlood- of tekenleidrade. Hierdie metode beoordeel ook die genesing van die deklaag en kan gepaard gaan met ander toetse, soos ASTM D7869, om die evolusie van materiële hardheid oor tyd te karakteriseer. By Interelectronixinkorporeer ons ASTM D3363 in ons omvattende verftoetsdienste om te verseker dat jou bedekkings aan die hoogste standaarde voldoen.

Evaluering van filmhardheid deur potloodhardheidstoets

Die doel van hierdie toetsprotokol is om die hardheid van 'n bedekte film deur middel van potloodhardheidsmetings te bepaal. Die metode behels die evaluering van die oppervlak-estetika van die deklaag na 'n poging om dit met 'n potlood van bekende hardheid teen 'n hoek van 45 grade te krap deur 'n konstante krag toe te pas. Hierdie proses word herhaal met 'n potlood wat laer op die hardheidskaal is totdat die hardste potlood wat die film ongesny laat en die hardste potlood wat nie die monster krap nie, geïdentifiseer word.

Faktore wat u moet oorweeg tydens ASTM D3363-toetsing

Wanneer u die ASTM D3363-toets uitvoer, moet verskeie faktore in ag geneem word, insluitend filmdikte en die tipe potlood wat gebruik word. Die grootte van die monster moet voldoende wees om die eksperiment twee keer uit te voer. Tipiese toetstoestande behels 'n temperatuur van 23 ± 2 ° C (73,5 ± 3,5 ° F) en relatiewe humiditeit van 50 ± 5%. Die houtpotloodhardheidskaal wissel van 6B (sagste) tot 6H (hardste), en die keuse van die korrekte hardheid is van kardinale belang vir akkurate toetsing.

Belangrikheid van die potloodhardheidstoets in verskillende bedrywe

In die elektroniese industrie hang die duursaamheid van aanraakskermtoestelle byvoorbeeld af van die hardheid van die vertoonoppervlak. 'N Krapbestande skerm verbeter nie net gebruikerservaring nie, maar verleng ook die lewensduur van die toestel. Motorvervaardigers maak staat op die potloodhardheidstoets om te verseker dat paneelbordmateriaal en buitebedekkings daaglikse slytasie kan weerstaan. Net so, in konstruksie, help die toets om die hardheid van vloerbedekkings en ander materiale te verifieer, om te verseker dat hulle aan die nodige duursaamheidstandaarde voldoen.

Hardheid van keramiekbedekking: potloodkrap 9H hardheidstoets

Bedekkings is gewoonlik baie dun lae materiale wat deur 'n substraat ondersteun word. Enigiets wat bo-op 'n substraat gelê word, is 'n laag, insluitend wasse, lak, akriel, emaljeverf en ander materiale. 'N Laag wat op 'n harde basis aangebring word, sal natuurlik die hardheid van die deklaag verhoog. Byvoorbeeld, 'n keramiekbedekking vorm 'n beskermende laag op die helder jas van 'n motor en beskerm dit teen skadelike UV-strale, stuifmeel, voëldruppels, suurreën en ander skadelike elemente.

Wat is hardheid?

Hardheid is die weerstand van 'n soliede materiaal teen misvorming wanneer 'n drukkrag toegepas word. Sekere materiale (bv. metale) is harder as ander (bv. plastiek). Makroskopiese hardheid word oor die algemeen gekenmerk deur sterk intermolekulêre bindings, maar die gedrag van soliede materiale onder krag is meer kompleks, wat krashardheid, inkepingshardheid en rebound hardheid insluit. Hardheid is baie afhanklik van smeebaarheid, elastiese styfheid, plastisiteit, spanning, sterkte, taaiheid, viscoelastisiteit en viskositeit.

Krap hardheidskaal tipes

Kras hardheidstoetse bepaal die hardheid van 'n materiaal vir skrape en skuur. Algemene skale sluit in:

• Mohs-skaal: Gebaseer op relatiewe krashardheid, met talk op 1 en diamant op 10. Dit is nie-lineêr en die meeste moderne skuurmiddels val tussen 9 en 10.
• Ridgway se skaal: Verander die Mohs-skaal en ken granaat 'n hardheid van 10 en diamant 15 toe.
• Wooddell's Scale: Brei Ridgway se skaal uit met weerstand teen skuur, wat 'n waarde van 42,4 vir Suid-Amerikaanse bruindiamant bort tot gevolg het.

Potloodhardheidskaal: Hoe werk dit?

Die minerale skale is nie geskik vir bedekkings of films nie, wat lei tot die gestandaardiseerde ASTM-metode met behulp van die potloodhardheidskaal. Grafietpotlode, wat 1-2H op die Mohs-skaal beoordeel, word gebruik om die hardheid van helder en gepigmenteerde organiese laagfilms te meet. Hierdie metode is van kardinale belang vir ontwikkelingswerk en produksiebeheer, hoewel die resultate tussen laboratoriums kan wissel as gevolg van verskille in potlode en panele wat gebruik word.

Hoe 'n potloodhardheidstoets gedoen word

Die toets behels gewoonlik 'n laagdikte van 25,4-38,1 mikron, wat toegelaat word om vir 7 dae droog te word. 'N Potlood word gekies en 'n lyn van ongeveer 1/2 duim lank word gemaak. As dit die oppervlak krap, word 'n sagter potlood gebruik totdat die eerste potlood wat nie die deklaag krap nie, geïdentifiseer word. Die toets word herhaal vir konsekwentheid. Sommige bedekkings is so hard dat selfs 'n 10H-potlood dit nie sal krap nie, wat 'n 10H-gradering verdien.