احتراق های خود به خودی، طوفان های آتش سوز و آتش سوزی های جنگلی از سپیده دم زمان رخ داده است. تخلیه فشار اتمسفر (تخلیه الکتریکی پلاسمیک) مانند برخورد صاعقه به طور مداوم باعث آتش سوزی و اشتعال ناخواسته شده است. بنابراین، انسان همیشه در رحمت طبیعت بود تا اینکه اولین هادی صاعقه در سال 1753 اختراع شد که خطر آتش سوزی ناشی از تخلیه الکترواستاتیک را به میزان قابل توجهی کاهش داد.

حتی اگر آسیب های بیرونی ناشی از طوفان های رعد و برق کاهش یافته بود، خطر آتش سوزی در داخل خانه همچنان بسیار زیاد بود. نور مصنوعی یک خطر آتش سوزی بزرگ بود، به ویژه برای صنعت معدن به دلیل افزایش سطح گاز متان که اغلب در داخل تونل های معدن وجود دارد. تجمع بیش از حد گاز متان همراه با هوای داخل معدن زغال سنگ (همچنین به عنوان "آتش نشانی" شناخته می شود) می تواند باعث احتراق و آتش سوزی خود به خودی شود، اگر منبع اشتعال به اندازه کافی قوی، مانند چراغ های الکتریکی، در نزدیکی باشد.

در سال 1815 سر همفری دیوی اولین لامپ غیر الکتریکی را معرفی کرد که به طور خاص برای به حداقل رساندن خطر آتش سوزی در داخل مین ها طراحی شده بود. علاوه بر نور مصنوعی، در طول اولین انقلاب صنعتی در اوایل قرن نوزدهم، افزایش سریعی از تجهیزات الکتریکی متنوع وجود داشت که راه خود را به کارخانه ها، اتاق های کار و خانوارها باز کرد. این امر باعث رشد تصاعدی بازده، تولید و بهره وری صنعتی شد. مزایای اتوماسیون ناشی از تجهیزات الکتریکی بسیار قانع کننده بود، اما خطر آتش سوزی بسیار زیاد بود. به همین دلیل ، نقطه کانونی صنعت جلوگیری از اشتعال و انفجارهای ناخواسته ناشی از استفاده از تجهیزات الکتریکی شد.

امروزه تعداد احتراق های خود به خودی و حوادث آتش سوزی ناشی از تجهیزات الکتریکی نسبتا کم است. دلیل آن اجرای گسترده دستورالعمل های اولیه و ثانویه حفاظت از انفجار است. نقطه کانونی محافظت اولیه در برابر انفجار حذف یا حذف کامل تمام مواد قابل اشتعال است که می توانند یک جو انفجاری ایجاد کنند. با این حال، بدیهی است که این امر در همه زمان ها قابل دستیابی نیست و همیشه مکان هایی وجود خواهد داشت که گازهای قابل احتراق، بنزین یا گرد و غبار زغال سنگ وجود خواهد داشت. به همین دلیل، حفاظت از انفجار ثانویه به ایجاد تجهیزات ضد انفجار می پردازد.