افزایش کمبود مواد خام و افزایش مصرف فلزات نادر (گران قیمت) برای بسیاری از تحقیقات در زمینه الکترودهای شفاف، رسانا و انعطاف پذیر تعیین کننده است. هدف این است که تولید انها در مقیاس بزرگ با هزینه کم باشد. این در نظر گرفته شده است تا جایگزین مواد شکننده مانند ITO شود و در اینده امکان نصب نمایشگرهای منحنی بیشتر در دستگاه هایی مانند تلفن های همراه و صفحه نمایش لمسی را فراهم کند. با این حال، در حال حاضر هیچ روش تولید همه جانبه برای این کار یافت نشده است.

اخیرا توجه به الکتروریسی جلب شده است. فرایندی که بسیار سازنده نیست و برای محصولات خاص مناسب تر است. الکتروریسی تولید الیاف نازک از محلول های پلیمری با درمان در یک میدان الکتریکی است.

در این فرایند، محلول پلیمری در یک الکترود قرار می گیرد و توسط میدان الکتریکی از الکترود خارج می شود و شتاب می گیرد. در یک فرایند پیچیده، محلول پلیمری به الیاف و شبکه های کوچک و بسیار کوچک تقسیم می شود که در نهایت به عنوان نوعی پشم گوسفند وجانوران دیگر بر روی الکترود پیشخوان قرار می گیرند. این فرایند به طور معمول الیاف با قطر کمتر از 1000 نانومتر تولید می کند، به همین دلیل است که محصولات به عنوان نانوالیاف نامیده می شوند (حتی اگر تعریف به شدت نیاز به قطر فیبر کمتر از 100 نانومتر داشته باشد). پیش بینی نتیجه الکتروریسی تقریبا غیرممکن است. بنابراین محصول هدف مورد نظر به صورت تجربی از طریق بهینه سازی طولانی پارامترها به دست می اید. چگالی بار، ویسکوزیته و کشش سطحی محلول پلیمری تاثیر قابل توجهی بر مورفولوژی الیاف و قطر انها دارد.

تا کنون، کاربردهای نانوالیاف عمدتا در زمینه فرایندهای فیلتر برای گرد و غبار ریز و مانند ان بوده است، اما طیف گسترده ای از برنامه های کاربردی دیگر، از جمله تکنولوژی پزشکی، مورد بحث قرار گرفته است.