ਵਿਕੀਪੀਡੀਆ ਦੇ ਅਨੁਸਾਰ, ਪ੍ਰੋਟੋਟਾਈਪ ਬਣਾਉਣਾ ਸਾਫਟਵੇਅਰ ਵਿਕਾਸ ਦਾ ਇੱਕ ਤਰੀਕਾ ਹੈ। ਇਸਦੇ ਨਾਲ, ਤੁਸੀਂ ਤੇਜ਼ੀ ਨਾਲ ਸ਼ੁਰੂਆਤੀ ਨਤੀਜੇ ਪ੍ਰਾਪਤ ਕਰ ਸਕਦੇ ਹੋ ਅਤੇ ਹੱਲ ਦੀ ਉਚਿਤਤਾ ਬਾਰੇ ਸ਼ੁਰੂਆਤੀ ਫੀਡਬੈਕ ਪ੍ਰਾਪਤ ਕਰ ਸਕਦੇ ਹੋ। ਇਸਦਾ ਉਦੇਸ਼ ਸਮੱਸਿਆਵਾਂ ਦੀ ਪਛਾਣ ਕਰਨਾ ਅਤੇ ਸ਼ੁਰੂਆਤੀ ਪੜਾਅ 'ਤੇ ਬੇਨਤੀਆਂ ਨੂੰ ਬਦਲਣਾ ਅਤੇ ਪੂਰੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਪੂਰਾ ਹੋਣ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਸੰਭਵ ਹੋਣ ਨਾਲੋਂ ਘੱਟ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਨਾਲ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦਾ ਹੱਲ ਕਰਨਾ ਹੋਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ।

ਬਹੁਤ ਸਾਰੇ ਖੇਤਰਾਂ ਵਿੱਚ, ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਮੈਡੀਕਲ ਤਕਨਾਲੋਜੀ ਲਈ ਟੱਚ ਐਪਲੀਕੇਸ਼ਨਾਂ ਦਾ ਵਿਕਾਸ, ਪਹਿਲਾਂ ਪ੍ਰੋਟੋਟਾਈਪਾਂ ਨਾਲ ਕੰਮ ਕਰਨਾ ਸਮਝਦਾਰੀ ਵਾਲੀ ਗੱਲ ਹੈ। ਇਹ ਸਾਨੂੰ ਇਹ ਜਾਂਚ ਕਰਨ ਦੀ ਆਗਿਆ ਦਿੰਦਾ ਹੈ ਕਿ ਕੀ ਉਪਭੋਗਤਾ ਉਤਪਾਦ ਦੇ ਨਾਲ ਮਿਲਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਕੀ ਇਹ ਅਸਲ ਵਿੱਚ ਉਪਭੋਗਤਾ ਅਨੁਭਵ ਵਿੱਚ ਪ੍ਰਤੀਯੋਗੀ ਤੋਂ ਸਕਾਰਾਤਮਕ ਤੌਰ ਤੇ ਵੱਖਰਾ ਹੈ ਅਤੇ ਉਤਪਾਦ ਵਿੱਚ ਕਿਹੜੇ ਸੁਧਾਰ ਜ਼ਰੂਰੀ ਅਤੇ ਲਾਭਦਾਇਕ ਹਨ।

ਐਡਵਾਂਟੇਜ 1 : ਗਾਹਕ ਇੱਛਾ ਪ੍ਰਗਟ ਕਰਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਡਿਵੈਲਪਮੈਂਟ ਡਿਪਾਰਟਮੈਂਟ ਇਸ ਨੂੰ ਲਾਗੂ ਕਰਦਾ ਹੈ। ਪ੍ਰੋਟੋਟਾਈਪ ਦੇ ਆਧਾਰ 'ਤੇ, ਇਹ ਤੁਰੰਤ ਸਪੱਸ਼ਟ ਹੋ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਕਿ ਕੀ ਗਾਹਕ ਦੀਆਂ ਇੱਛਾਵਾਂ ਵਿਕਾਸ ਦੇ ਨਤੀਜੇ ਨਾਲ ਮੇਲ ਖਾਂਦੀਆਂ ਹਨ। ਜਾਂ ਕੀ ਨਤੀਜਾ ਅਤੇ ਕਾਰਜਕੁਸ਼ਲਤਾ ਕੁਸ਼ਲਤਾ ਨਾਲ ਸੰਭਵ ਚੀਜ਼ਾਂ ਤੋਂ ਬਹੁਤ ਜ਼ਿਆਦਾ ਭਟਕ ਜਾਂਦੀ ਹੈ, ਜਾਂ ਕੀ ਗਾਹਕ ਅਸਲ ਵਿੱਚ ਇਸਨੂੰ ਚਾਹੁੰਦਾ ਸੀ (ਲਾਗਤ-ਲਾਭ ਕਾਰਕ)।

ਲਾਭ 2: ਕੀ ਉਤਪਾਦ ਦੀ ਕੋਈ ਠੋਸ ਵਿਸ਼ੇਸ਼ਤਾ ਨਹੀਂ ਹੈ? ਇੱਕ ਵਿਸਤ੍ਰਿਤ ਵਿਸ਼ੇਸ਼ਤਾ ਬਣਾਉਣ ਦੀ ਬਜਾਏ ਇੱਕ "ਅਸਪਸ਼ਟ" ਵਿਚਾਰ ਵਾਲੇ ਪ੍ਰੋਟੋਟਾਈਪ ਨੂੰ ਵਿਕਸਤ ਕਰਨਾ ਅਕਸਰ ਸਸਤਾ ਅਤੇ ਘੱਟ ਸਮਾਂ ਲੈਣ ਵਾਲਾ ਹੁੰਦਾ ਹੈ।

ਲਾਭ 3: ਪ੍ਰੋਟੋਟਾਈਪ ਤਿਆਰ ਕੀਤੇ ਉਤਪਾਦ ਨਾਲੋਂ ਵਧੇਰੇ ਲਾਗਤ-ਪ੍ਰਭਾਵੀ ਹੈ। ਜੇ ਇਹ ਨਿਸ਼ਚਤ ਨਹੀਂ ਹੈ ਕਿ ਐਪਲੀਕੇਸ਼ਨ ਨੂੰ ਉਪਭੋਗਤਾਵਾਂ ਦੁਆਰਾ ਕਿਵੇਂ ਪ੍ਰਾਪਤ ਕੀਤਾ ਜਾਵੇਗਾ, ਕੀ ਮੰਗ ਸੱਚਮੁੱਚ ਓਨੀ ਹੀ ਜ਼ਿਆਦਾ ਹੈ ਜਿੰਨੀ ਉਮੀਦ ਕੀਤੀ ਜਾਂਦੀ ਹੈ ਅਤੇ ਲਾਗਤ ਦਾ ਦਬਾਅ ਬਹੁਤ ਜ਼ਿਆਦਾ ਹੈ, ਤਾਂ ਇਸ ਨੂੰ ਪਹਿਲਾਂ ਇੱਕ ਪ੍ਰੋਟੋਟਾਈਪ ਦੇ ਨਾਲ ਉਪਭੋਗਤਾ ਭਾਈਚਾਰੇ ਨਾਲ ਸੰਪਰਕ ਕੀਤਾ ਜਾਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ। ਇਸ ਨਾਲ ਲਾਗਤ ਜੋਖਿਮ ਬਹੁਤ ਘੱਟ ਹੋ ਜਾਂਦਾ ਹੈ।

ਜੇ ਪ੍ਰੋਟੋਟਾਈਪ ਕਾਫ਼ੀ ਨਹੀਂ ਹੈ, ਤਾਂ ਤੁਸੀਂ ਬਸ ਇੱਕ ਉੱਤਰਾਧਿਕਾਰੀ ਬਣਾਉਂਦੇ ਹੋ। ਹਰੇਕ ਵਾਧੂ ਪ੍ਰੋਟੋਟਾਈਪ ਉੱਤਰਾਧਿਕਾਰੀ ਦੇ ਨਾਲ, ਪ੍ਰੋਜੈਕਟ ਦੀ ਪ੍ਰਗਤੀ ਵੀ ਆਪਣਾ ਰਾਹ ਅਪਣਾਉਂਦੀ ਹੈ, ਕਿਉਂਕਿ ਦਿੱਖ, ਕਾਰਜਕੁਸ਼ਲਤਾ ਅਤੇ ਉਪਭੋਗਤਾ ਦੀ ਵਧੀ ਹੋਈ ਸਵੀਕ੍ਰਿਤੀ ਦੇ ਮਾਮਲੇ ਵਿੱਚ ਹਰੇਕ ਵਾਧੂ ਕਿਸਮ ਦੇ ਨਾਲ ਕੁਝ ਨਾ ਕੁਝ ਬਦਲ ਜਾਵੇਗਾ।