ในช่วงสงครามโลกครั้งที่สอง Bell Telephone ซึ่งเป็น บริษัท โทรศัพท์แห่งแรกของโลกที่ก่อตั้งขึ้นเมื่อวันที่ 9 กรกฎาคม พ.ศ. 1877 และตั้งชื่อตาม Alexander Graham Bell จัดหา "เครื่องผสม 131-B2" ให้กับกองทัพสหรัฐฯ ซึ่งเป็นระบบการสื่อสารที่เป็นนวัตกรรมใหม่ที่มีความสามารถอย่างที่ไม่เคยมีมาก่อน
มันเข้ารหัสสัญญาณ teleprinter โดยใช้ลอจิกเกต XOR ลอจิกเกตซึ่งเป็นการทํางานของซอฟต์แวร์ไบนารีที่ใช้รูปแบบสองบิตที่มีความยาวเท่ากันและติดป้ายกํากับจริง / เท็จเป็นรากฐานของวงจรดิจิทัลทั้งหมด
เครื่องผสม 131-B2 ยังใช้การรวมกันของ SIGTOT ซึ่งเป็นเครื่องบันทึกเทปแบบใช้ครั้งเดียว (การบันทึกแบบใช้ครั้งเดียว) สําหรับการเข้ารหัสการสื่อสารด้วยเครื่องพิมพ์ทางไกล และ SIGCUM หรือที่เรียกว่า Converter M-228 ซึ่งเป็นเครื่องเข้ารหัสโรเตอร์ที่ใช้ในการเข้ารหัสการรับส่งข้อมูลของเครื่องพิมพ์ทางไกล เครื่องทั้งหมดเหล่านี้ใช้รีเลย์ระบบเครื่องกลไฟฟ้าระหว่างการทํางาน
ต่อมาอเล็กซานเดอร์ เกรแฮม เบลล์ ค้นพบและแจ้งรัฐบาลว่าเครื่องผสม 131-B2 ปล่อยรังสีแม่เหล็กไฟฟ้าซึ่งสามารถตรวจจับ จับ และถอดรหัสได้ในระยะไกล จึงกู้คืนข้อความ/ข้อความที่กําลังส่ง ในขณะที่เขาพบกับคลื่นแห่งความสงสัยและความไม่เชื่อเบลล์ได้แสดงให้เห็นถึงความสามารถในการรวบรวมและกู้คืนข้อความธรรมดาจากสัญญาณศูนย์การเข้ารหัสลับบน Varick St ใน Lower Manhattan เขาระบุพื้นที่ปัญหาสามประการ: สัญญาณแผ่สัญญาณที่ดําเนินการบนสายไฟที่ออกมาจากโรงงานและสนามแม่เหล็กและแนะนําการป้องกันการกรองและการปิดบังเป็นแนวทางแก้ไขที่เป็นไปได้
ผลลัพธ์ของการเปิดเผยของเบลล์คือการประดิษฐ์ "131-A1" ซึ่งเป็นเครื่องผสมที่ได้รับการดัดแปลงพร้อมความสามารถในการป้องกันและการกรอง อย่างไรก็ตามมันยากเกินไปที่จะบํารุงรักษาและมีราคาแพงเกินไปที่จะปรับใช้
จากนั้นเบลล์ก็ตระหนักว่าวิธีแก้ปัญหาที่ง่ายกว่าคือการแนะนําให้กองทัพสหรัฐฯ รักษาและควบคุมปริมณฑล 100 ฟุตรอบศูนย์การสื่อสารของพวกเขาเสมอเพื่อป้องกันการสกัดกั้นข้อความแอบแฝง
หลังจากการเสียชีวิตของเบลล์ในปี 1951 ซีไอเอพบว่าพวกเขาสามารถกู้คืนข้อความธรรมดานอกบรรทัดที่ถือสัญญาณที่เข้ารหัสห่างจากเครื่องผสม 131-B2 สี่ไมล์ สิ่งนี้นําไปสู่การพัฒนาตัวกรองสัญญาณและสายไฟและการขยายขอบเขตการควบคุมจาก 100 เป็น 200 ฟุต
มีการระบุตัวแปรประนีประนอมอื่น ๆ เช่นความผันผวนของสายไฟและการปล่อยเสียง (หากอุปกรณ์รับอยู่ใกล้กับแหล่งที่มา) การป้องกันเสียงรบกวนซึ่งเป็นวิธีแก้ปัญหาเชิงตรรกะเพื่อป้องกันการสอดแนมทางเสียงย้อนกลับเนื่องจากทําให้ปัญหาแย่ลงโดยการลบการสะท้อนและให้สัญญาณที่สะอาดขึ้นแก่เครื่องบันทึก
ในปี 1956 ห้องปฏิบัติการวิจัยกองทัพเรือ (NRL) ซึ่งเป็นห้องปฏิบัติการวิจัยขององค์กรในสหรัฐอเมริกาได้คิดค้นเครื่องผสมที่ดีกว่าซึ่งทํางานที่แรงดันไฟฟ้าและกระแสที่ต่ํากว่ามากดังนั้นการปล่อยมลพิษที่รั่วไหลจึงน้อยกว่ามาก
ในไม่ช้าอุปกรณ์นี้ได้รับการอนุมัติจาก NSA แต่ต้องรวมตัวเลือกสําหรับการเพิ่มสัญญาณที่กําลังส่งเพื่อส่งข้อความไปยังเครื่องพิมพ์ทางไกลในระยะทางที่มากขึ้น
ไม่นานหลังจากนั้น NSA เริ่มกําหนดวิธีการแนวทางและข้อกําหนดสําหรับการกรองการป้องกันการต่อสายดินและการแยกตัวนําซึ่งนําข้อมูลที่ละเอียดอ่อนออกจากสายที่ไม่ได้ซึ่งปัจจุบันเรียกว่าการแยก RED / BLACK
ในปี 1958 NAG-1 ซึ่งเป็นนโยบายร่วมของสหรัฐอเมริกาได้กําหนดมาตรฐานการแผ่รังสีสําหรับอุปกรณ์และการติดตั้งตามขีด จํากัด การควบคุม 50 ฟุต นอกจากนี้ NAG-1 ยังกําหนดระดับการจําแนกประเภทสําหรับตัวแปร TEMPEST เกือบทั้งหมด
ในปี 1959 แคนาดาและสหราชอาณาจักรได้ใช้นโยบายร่วม หกองค์กรกองทัพเรือกองทัพบกกองทัพอากาศ NSA ซีไอเอและกระทรวงการต่างประเทศดําเนินการและเริ่มปฏิบัติตามมาตรฐาน NAG-1
อย่างไรก็ตาม ความท้าทายใหม่มาพร้อมกับการเปลี่ยนแปลงไปสู่ NAG-1
เปิดเผยว่า Friden Flexowriter ซึ่งเป็นเครื่องพิมพ์ดีด I/O ที่ใช้กันทั่วไปในยุค 50 และ 60 เป็นหนึ่งในตัวปล่อยที่แข็งแกร่งที่สุด ซึ่งสามารถอ่านได้ไกลถึง 3,200 ฟุตในการทดสอบภาคสนาม
ด้วยเหตุนี้คณะกรรมการความมั่นคงด้านการสื่อสารของสหรัฐอเมริกา (USCSB) จึงสร้างนโยบายเฉพาะที่ห้ามการใช้ Friden Flexowriter ในต่างประเทศเพื่อวัตถุประสงค์ในการถ่ายโอนข้อมูลที่เป็นความลับและอนุญาตให้ใช้บนที่ดินของสหรัฐอเมริกาโดยมีขอบเขตความปลอดภัยเพิ่มเติม 400 ฟุตเท่านั้น
ต่อจากนั้น NSA พบปัญหาที่คล้ายกันกับการแนะนําการแสดงหลอดรังสีแคโทด (CRT) ซึ่งเป็นตัวปล่อยแม่เหล็กไฟฟ้าที่แข็งแกร่ง
เหนือสิ่งอื่นใดคอมพิวเตอร์ที่ทรงพลังกว่ากําลังเกิดขึ้นซึ่งสามารถจัดเก็บและส่งข้อมูลข่าวกรองได้มากขึ้นอย่างทวีคูณซึ่งเปลี่ยนกระบวนทัศน์ TEMPEST จากการแนะนํามาตรการป้องกันที่จําเป็นเพื่อบังคับใช้พวกเขาจึงมั่นใจได้ว่ากองทัพจะปฏิบัติตามซึ่งจะปรับปรุงความปลอดภัยของข้อมูลที่ละเอียดอ่อน
ในขณะเดียวกันปัญหาการสอดแนมอะคูสติกก็แพร่หลายมากขึ้น มีการค้นพบไมโครโฟนมากกว่า 900 ตัวในฐานทัพค่ายหรือกองทหารรักษาการณ์ในต่างประเทศซึ่งส่วนใหญ่อยู่หลังม่านเหล็ก สหรัฐอเมริกาตอบโต้ด้วยการสร้างตู้หรือยูนิตภายในห้องซึ่งป้องกันการปล่อยอิเล็กทรอนิกส์อย่างเต็มที่ พวกเขาถูกติดตั้งในสถานที่ที่สําคัญเช่นสถานทูตในมอสโกซึ่งมีสองแห่งหนึ่งแห่งสําหรับกระทรวงการต่างประเทศและอีกแห่งหนึ่งสําหรับทูตทหาร (ผู้เชี่ยวชาญทางทหารที่ติดอยู่กับภารกิจทางการทูต)
มาตรฐาน TEMPEST ยังคงพัฒนาอย่างต่อเนื่องในช่วงทศวรรษ 1970 และหลังจากนั้นมีวิธีการทดสอบที่ใหม่กว่าและมีการกําหนดแนวทางที่แตกต่างกันมากขึ้น
