II. Dünya Savaşı sırasında, 9 Temmuz 1877'de kurulan ve Alexander Graham Bell'in adını taşıyan dünyanın ilk telefon şirketi olan Bell Phone, ABD ordusuna benzeri görülmemiş yeteneklere sahip yenilikçi bir iletişim sistemi olan "131-B2 mikseri" ni sağladı.
XOR mantık kapısını kullanarak teleprinter sinyallerini şifreledi. Eşit uzunlukta iki bitlik kalıpları alan ve bunları doğru / yanlış olarak etiketleyen ikili bir yazılım işlemi olan bir mantık kapısı, tüm dijital devrelerin temel taşını oluşturur.
131-B2 mikser ayrıca, teleprinter iletişimini şifrelemek için tek seferlik bir bant (tek kullanımlık kayıtlar) makinesi olan SIGTOT ve teleprinter trafiğini şifrelemek için kullanılan bir rotor şifreleme makinesi olan Converter M-228 olarak da bilinen SIGCUM'un bir kombinasyonunu kullandı. Bu makinelerin tümü çalışma sırasında elektromekanik röleler kullandı.
Alexander Graham Bell daha sonra 131-B2 karıştırıcının uzaktan tespit edilebilen, yakalanabilen ve deşifre edilebilen elektromanyetik radyasyon yaydığını keşfetti ve hükümete bildirdi, böylece iletilen metin / mesajları geri kazandı. Bir şüphecilik ve inançsızlık dalgasıyla karşılaştığında, Bell, Aşağı Manhattan'daki Varick Caddesi'ndeki bir kripto merkezi sinyalinden düz metin toplama ve kurtarma yeteneğini açıkça gösterdi. Üç sorunlu alan belirledi: yayılan sinyaller, tesisten çıkan teller üzerinde yürütülen sinyaller ve manyetik alanlar ve olası çözümler olarak ekranlama, filtreleme ve maskeleme önerdi.
Bell'in ifşaatının sonucu, koruma ve filtreleme yeteneklerine sahip modifiye edilmiş bir karıştırıcı olan "131-A1" in icadı oldu. Ancak, bakımı çok zordu ve konuşlandırılması çok pahalıydı.
Bell daha sonra daha basit çözümlerin, ABD ordusuna, gizli mesaj müdahalesini önlemek için iletişim merkezlerinin etrafında her zaman 100 metrelik bir çevreyi korumalarını ve kontrol etmelerini tavsiye etmek olduğunu fark etti.
Bell'in 1951'deki ölümünden sonra CIA, şifreli sinyali 131-B2 karıştırıcıdan çeyrek mil uzakta taşıyan hattan düz metni kurtarabileceklerini keşfetti. Bu, sinyal ve güç hatları filtrelerinin geliştirilmesine ve kontrol çevresinin 100 ila 200 feet arasında genişlemesine yol açtı.
Güç hattındaki dalgalanmalar ve akustik yayılımlar (toplama cihazı kaynağa yakınsa) gibi diğer uzlaşmacı değişkenler tanımlandı. Akustik casusluğu önlemek için mantıklı bir çözüm olan ses yalıtımı, yansımaları ortadan kaldırarak ve kayıt cihazına daha temiz bir sinyal sağlayarak sorunu daha da kötüleştirdiği için geri tepti.
1956'da, bir ABD kurumsal araştırma laboratuvarı olan Deniz Araştırma Laboratuvarı (NRL), çok daha düşük voltajlarda ve akımlarda çalışan daha iyi bir karıştırıcı icat etti ve bu nedenle sızan emisyonlar çok daha azdı.
Bu cihaz yakında NSA tarafından onaylandı, ancak mesajları çok daha uzak mesafelerden teleyazıcılara iletmek için iletilen sinyali artırma seçeneğini içermesi gerekiyordu.
Kısa bir süre sonra, NSA, şu anda KIRMIZI / SİYAH ayrımı olarak bilinen, hassas bilgileri taşımayan hatlardan taşıyan iletkenleri filtrelemek, korumak, topraklamak ve ayırmak için yöntemler, kılavuzlar ve spesifikasyonlar tasarlamaya başladı.
1958'de, Amerika Birleşik Devletleri ortak politikası olan NAG-1, 50 metrelik bir kontrol sınırına dayanan ekipman ve tesisler için radyasyon standartları belirledi. Ek olarak, NAG-1 hemen hemen tüm TEMPEST değişkenleri için sınıflandırma seviyelerini belirlemiştir.
1959'da ortak politika Kanada ve İngiltere tarafından kabul edildi. Altı kuruluş, Deniz Kuvvetleri, Ordu, Hava Kuvvetleri, NSA, CIA ve Dışişleri Bakanlığı NAG-1 standartlarını uyguladı ve takip etmeye başladı.
Bununla birlikte, NAG-1'e geçişe yeni zorluklar eşlik etti.
50'li ve 60'lı yıllarda kullanılan çok yaygın bir I / O daktilo olan Friden Flexowriter'ın, saha testlerinde 3.200 feet'e kadar okunabilen en güçlü yayıcılar arasında olduğu ortaya çıktı.
Bu nedenle, ABD İletişim Güvenliği Kurulu (USCSB), Friden Flexowriter'ın gizli bilgilerin aktarılması amacıyla denizaşırı kullanımını yasaklayan ve ABD topraklarında yalnızca 400 metrelik ek bir güvenlik çevresi ile kullanılmasına izin veren özel bir politika oluşturdu.
Daha sonra, NSA, aynı zamanda güçlü elektromanyetik yayıcılar olan katot ışın tüpü (CRT) ekranlarının tanıtımıyla benzer sorunlar buldu.
Her şeyden önce, katlanarak daha fazla istihbarat verisi depolayabilen ve iletebilen daha güçlü bilgisayarlar ortaya çıkıyordu, bu da TEMPEST paradigmasını sadece gerekli önleyici tedbirleri tavsiye etmekten bunları uygulamaya kaydırdı, böylece ordu arasında uyumluluğu sağladı ve bu da hassas bilgilerin güvenliğini artıracaktı.
Aynı zamanda, akustik casusluk sorunu daha yaygın hale geldi. Yurtdışındaki ABD üslerinde, kamplarında veya garnizonlarında, çoğu Demir Perde'nin arkasında 900'den fazla mikrofon keşfedildi. Amerika Birleşik Devletleri, elektronik yayılımlarını tamamen koruyan oda içinde oda muhafazaları veya birimleri inşa ederek yanıt verdi. Moskova'daki büyükelçilik gibi kritik yerlere yerleştirildiler, burada biri Dışişleri Bakanlığı'nın kullanımı için, diğeri Askeri Ataşeler (diplomatik bir misyona bağlı bir askeri uzman) için iki tane vardı.
TEMPEST standartları 1970'lerde ve sonrasında gelişmeye devam etti, yeni test yöntemleri ortaya çıktı ve daha nüanslı kılavuzlar oluşturuldu.
