Podczas II wojny światowej Bell Phone, która była pierwszą na świecie firmą telefoniczną założoną 9 lipca 1877 roku i nazwaną na cześć Alexandra Grahama Bella, dostarczyła armii amerykańskiej "mikser 131-B2", innowacyjny system komunikacji o niespotykanych możliwościach.
Szyfruje sygnały teledrukarki za pomocą bramki logicznej XOR. Bramka logiczna, która jest binarną operacją oprogramowania, która przyjmuje dwubitowe wzorce o równej długości i określa je jako prawdziwe / fałszywe, stanowi podstawę wszystkich obwodów cyfrowych.
Mikser 131-B2 wykorzystywał również kombinację SIGTOT, która była jednorazową maszyną do szyfrowania komunikacji teleprinterskiej, oraz SIGCUM, znanego również jako Converter M-228, który był wirnikową maszyną szyfrującą używaną do szyfrowania ruchu teleprintera. Wszystkie te maszyny wykorzystywały przekaźniki elektromechaniczne podczas pracy.
Alexander Graham Bell odkrył później i poinformował rząd, że mikser 131-B2 emituje promieniowanie elektromagnetyczne, które można wykryć, przechwycić i odszyfrować na odległość, odzyskując w ten sposób przesyłany tekst / wiadomości. Gdy spotkał się z falą sceptycyzmu i niedowierzania, Bell publicznie zademonstrował zdolność do zbierania i odzyskiwania zwykłego tekstu z sygnału centrum kryptograficznego na Varick St na Dolnym Manhattanie. Zidentyfikował trzy obszary problemowe: sygnały promieniowane, sygnały prowadzone na przewodach wychodzących z obiektu i pola magnetyczne oraz zasugerował ekranowanie, filtrowanie i maskowanie jako możliwe rozwiązania.
Rezultatem odkrycia Bella było wynalezienie "131-A1", zmodyfikowanego miksera z funkcjami ekranowania i filtrowania. Był jednak zbyt trudny w utrzymaniu i zbyt kosztowny w jego wdrożeniu.
Bell zdał sobie sprawę, że prostszym rozwiązaniem było doradzanie wojsku amerykańskiemu, aby zawsze utrzymywało i kontrolowało obwód o długości 100 stóp wokół centrum komunikacyjnego, aby zapobiec tajnemu przechwytywaniu wiadomości.
Po śmierci Bella w 1951 roku CIA odkryła, że może odzyskać zwykły tekst z linii przenoszącej zaszyfrowany sygnał ćwierć mili od miksera 131-B2. Doprowadziło to do opracowania filtrów sygnalizacyjnych i linii energetycznych oraz do rozszerzenia obwodu sterowania ze 100 do 200 stóp.
Zidentyfikowano inne zmienne kompromitujące, takie jak wahania linii energetycznej i emanacje akustyczne (jeśli urządzenie odbierające znajdowało się blisko źródła). Izolacja akustyczna, logiczne rozwiązanie zapobiegające szpiegowaniu akustycznemu, przyniosła odwrotny skutek, ponieważ pogorszyła problem, usuwając odbicia i zapewniając czystszy sygnał do rejestratora.
W 1956 roku Naval Research Laboratory (NRL), amerykańskie korporacyjne laboratorium badawcze, wynalazło lepszy mikser, który działał przy znacznie niższych napięciach i prądach, a zatem wyciekające emisje były znacznie mniejsze.
Urządzenie to zostało wkrótce zatwierdzone przez NSA, ale musiało zawierać opcję wzmocnienia przesyłanego sygnału w celu dostarczania wiadomości do teledrukarek na znacznie większe odległości.
Wkrótce potem NSA zaczęła opracowywać metody, wytyczne i specyfikacje dotyczące filtrowania, ekranowania, uziemiania i oddzielania przewodów, które przenosiły wrażliwe informacje z linii, które tego nie robiły, co jest obecnie znane jako separacja RED / BLACK.
W 1958 roku NAG-1, wspólna polityka Stanów Zjednoczonych, ustanowiła normy promieniowania dla sprzętu i instalacji w oparciu o limit kontroli 50 stóp. Ponadto NAG-1 określa poziomy klasyfikacji dla prawie wszystkich TEMPEST zmiennych.
W 1959 roku wspólna polityka została przyjęta przez Kanadę i Wielką Brytanię. Sześć organizacji, Marynarka Wojenna, Armia, Siły Powietrzne, NSA, CIA i Departament Stanu wdrożyły i zaczęły przestrzegać standardów NAG-1.
Jednak wraz z przejściem na NAG-1 towarzyszyły nowe wyzwania.
Okazało się, że Friden Flexowriter, bardzo popularna maszyna do pisania I/O używana w latach 50. i 60., była jednym z najsilniejszych emiterów, odczytywalna nawet na 3 200 stóp w testach terenowych.
Z tego powodu amerykańska Rada Bezpieczeństwa Komunikacji (USCSB) stworzyła specjalną politykę, która zabraniała zamorskiego korzystania z Friden Flexowriter w celu przekazywania informacji niejawnych i zezwalała na jego użycie na lądzie USA tylko z dodatkowym 400-stopowym obwodem bezpieczeństwa.
Następnie NSA znalazła podobne problemy z wprowadzeniem wyświetlaczy kineskopowych (CRT), które były również silnymi emiterami elektromagnetycznymi.
Przede wszystkim pojawiły się potężniejsze komputery, które były w stanie przechowywać i przesyłać wykładniczo więcej danych wywiadowczych, co zmieniło paradygmat TEMPEST z prostego zalecania niezbędnych środków zapobiegawczych na ich egzekwowanie, zapewniając w ten sposób zgodność wśród wojska, co z kolei poprawiłoby bezpieczeństwo poufnych informacji.
Jednocześnie problem szpiegostwa akustycznego stał się bardziej powszechny. Ponad 900 mikrofonów odkryto w amerykańskich bazach, obozach lub garnizonach za granicą, większość za żelazną kurtyną. Stany Zjednoczone odpowiedziały, budując pomieszczenia w pomieszczeniach lub jednostki, które w pełni osłaniały ich elektroniczne emanacje. Zostały one zainstalowane w krytycznych miejscach, takich jak ambasada w Moskwie, gdzie znajdowały się dwa, jedna do użytku Departamentu Stanu, a druga dla attaché wojskowych (eksperta wojskowego, który jest związany z misją dyplomatyczną).
Standardy TEMPEST nadal ewoluowały w 1970 roku i później, pojawiły się nowsze metody testowania i ustalono bardziej zniuansowane wytyczne.
